Historia ciastek Cantucci

Cantucci lub Cantuccini to suche ciasteczka z migdałami, otrzymywane przez pocięcie bochenka jeszcze ciepłego ciasta na plasterki. Należą do najbardziej typowych toskańskich deserów. Pochodzenie Cantucci bez migdałów sięga XVI wieku, a nazwa wydaje się pochodzić od łacińskiego „canto” (co oznacza „róg”, czyli część chleba, w której jest więcej skórki) lub od „cantellus”, czyli kawałek lub kromka chleba.

Nazwę Cantuccini można znaleźć w słowniku Accademia della Crusca, który w 1691 roku podał następującą definicję: „ciastko krojone, z drobnej mąki, z cukrem i białkiem jaja”. Najsłynniejsze Cantucci tamtych czasów powstało w Pizie. Pierwszy udokumentowany przepis na ten wypiek zachował się w Archiwum Państwowym w Prato. Jest to rękopis Amadio Baldanziego, XVIII-wiecznego uczonego z Prato. W XIX wieku Antonio Mattei, cukiernik z Prato, udoskonalił przepis, który później stał się klasykiem. Warsztat „Mattonella” istnieje w Prato do dziś.